افسردگی

افسردگی 

 
ممکن است برخی از افراد مبتلا به بیماری سرطان قبل از شروع درمان، در حین درمان یا پس از درمان خود، افسردگی را تجربه کنند. افسردگی یک نوع اختلال خلقی است که ممکن است مقابله کردن با بیماری و درمان سرطان را برای بیمار سخت کند. علاوه بر این ممکن است تصمیم گیری پیرامون  چگونگی مراقبت از خود را برای بیمار دشوار کند. به همین جهت است که شناسایی و درمان افسردگی بخش مهمی از درمان سرطان است.
علائم و نشانه های افسردگی ممکن است درست پس از تشخیص سرطان، در حین درمان یا پس از درمان در بیمار ظاهر گردد. شدت این علائم از خفیف تا شدید می باشد. افسردگی شدید روابط فرد با دیگران و زندگی روزمره ی او را به طرز قابل توجهی تحت تاثیر قرار می دهد. این نوع از افسردگی اختلال افسردگی اساسی نامیده می شود. در صورتی که علائم زیر را تجربه می کنید و این علائم به مدت حداقل دو هفته یا بیشتر تداوم داشته اند، با پزشک معالج خود صحبت کنید:
علائم خلقی:
• احساس غم و ناراحتی
• احساس ناامیدی
• زود رنجی و عصبانیت
• احساس بی حسی
• احساس بی ارزشی
علائم رفتاری:
• عدم علاقمندی به فعالیت هایی که در گذشته لذت بخش بوده اند
• گریه مکرر
• اجتناب از برقراری ارتباط با دوستان و اعضای خانواده
• فقدان انگیزه جهت انجام فعالیت های روزمره
علائم شناختی:
• مشکل عدم تمرکز 
• ناتوانی در تصمیم گیری
• مشکلات مربوط به حافظه
• افکار منفی. بیمار افکار منفی که زندگی ارزش زیستن ندارد و افکاری پیرامون آسیب زدن به خود را تجربه می کند.
علائم فیزیکی:
• خستگی
• بی اشتهایی
• بی خوابی، ناتوانی در به خواب رفتن در شب
• احساس خواب آلودگی بیش از حد در طول روز
• مشکلات جنسی، به عنوان مثال کاهش میل جنسی
از آنجایی که ممکن است علائم شناختی و فیزیکی که بدان ها اشاره شد (به عنوان مثال، خستگی، کم اشتهایی، تغییر الگوی خواب و.. ) عوارض جانبی سرطان یا درمان سرطان باشد و پس از درمان از بین بروند، به همین علت لازم است تا در هنگام تشخیص افسردگی در بیمار، متخصصان سلامت روان و پزشک معالج بیمار در رابطه با علت های احتمالی این علائم و نشانه ها دقت عمل لازم را داشته باشند همچنان که افسردگی را هم به عنوان یکی از علل محتمل بررسی می کنند.
ریسک فاکتورهای افسردگی
افراد مبتلا به سرطان در صورتی که ریسک فاکتورهای زیر را داشته باشند، بیشتر در معرض ابتلا به افسردگی هستند:
• سابقه ی ابتلا به افسردگی و اضطراب 
• سابقه ی خانوادگی افسردگی و اضطراب
• فقدان حمایت خانواده و دوستان 
• مشکلات اقتصادی

درمان افسردگی
افراد مبتلا به افسردگی نیازمند دریافت درمان های تخصصی هستند. در اغلب موارد ترکیبی از روان درمانی و دارو درمانی در بیماران مبتلا به افسردگی متوسط یا شدید اثربخش ترین راه حل می باشد. در برخی از بیماران مبتلا به افسردگی خفیف گفتگو با یک روانشناس یا مشاور می تواند منجر به کاهش و بهبود علائم افسردگی بیمار گردد.
درمان های روان شناختی:
دریافت کمک های تخصصی از متخصصان سلامت روان، مشاوران، روانشناسان و روانپزشکان منجر به افزایش مهارت های مقابله ای بیمار در رویارویی با مشکلات و چالش های بیماری می شود. در نتیجه ی این ارتباط یک سیستم حمایتی برای بیماران ایجاد می شود  و بیمار در مدیریت افکار منفی مهارت کسب می کند.
دارو درمانی:
انواع مختلفی از داروهای ضد افسردگی وجود دارد. پزشک معالج بر اساس موارد زیر مناسب ترین داروی ضد افسردگی را تجویز خواهد کرد:
• نیازهای بیمار
• عوارض جانبی بالقوه
• سایر داروهایی که بیمار مصرف می کند
• سابقه ی پزشکی بیمار
توصیه می شود بیمار پزشک معالج خود در مورد تمام داروها و مکمل هایی که مصرف می کند مطلع سازد. اگر چه برخی از افراد پس از گذشت دو هفته از مصرف دارو بهبود می یابند اغلب 6 تا 8 هفته زمان می برد تا داروها اثر خود را بر کاهش شدت علائم افسردگی داشته باشند.
دارودرمانی به صورت ویژه در بهبود علائم خلقی و علائم فیزیکی مرتبط با افسردگی اساسی موثر هستند. افزودن روان درمانی در مدیریت افکار منفی و تقویت مهارت های مقابله ای در رویارویی با سختی ها و چالش ها کمک کننده خواهد بود.