مراقبینی که در بستر خانواده از بیماران مبتلا به سرطان مراقبت می کنند، نیاز به کسب آمادگی برای رویارویی با پیچیدگی های مسیر درمان و بهبودی بیمارانشان خواهند داشت. در ارتباط دوسویه ی بین بیماران و مراقبین ایشان نوعی وابستگی متقابل وجود دارد و هر دو طرف بر یکدیگر تاثیر متقابل دارند. در چنین ارتباطی همبستگی بین هیجاناتی که بیماران تجربه می کنند و هیجاناتی که مراقبین ایشان تجربه می کنند وجود دارد به گونه ای که نتایج مطالعات نشان داده اند که پریشانی هیجانی که بیماران مبتلا به سرطان تجربه می کنند بر وضعیت هیجانی همسران (مراقبین) ایشان نیز تاثیر متقابل گذاشته است.
پریشانی تجربه شده توسط بیمار بر پریشانی هیجانی مراقب او تاثیر می گذارد و به صورت متقابل هیجاناتی که توسط فرد مراقبت کننده تجربه می شود بر هیجانات بیمار تاثیر می گذارد. پژوهش ها نحوه ی انتقال اضطراب از بیماران به مراقبین آنها را بررسی کرده اند. نتایج حاکی از آن است که شدت انتقال اضطراب از مراقب به سمت بیمار بیشتر و قویتر است و این موضوعی حائز اهمیت است که اغلب نادیده گرفته می شود و یا شناسایی نمی شود. بنابراین می توان اینگونه نتیجه گیری کرد که مداخلاتی که باعث کاهش شدت اضطراب در مراقبین بیماران می شوند باعث کاهش شدت استرس و اضطراب در بیماران نیز می شوند.
تحقیقات نشان می دهد که هر چه بیشتر متخصصان مراقبت های بهداشتی، به مراقبین بیماران در تنظیم هیجانی و مدیریت هیجانات ناخوشایند کمک کنند، کیفیت مراقبت و حمایتی که بیماران دریافت می کنند افزایش می یابد. در بیشتر موارد مراقبین بیماران برای ارائه مراقبت و حمایتی که از آنها انتظار می رود آمادگی لازم را ندارند و به کسب اطلاعات و مهارت بیشتری نیاز دارند.
محققان دریافته اند که تقریبا نیمی از مراقبین بیماران مبتلا به سرطان در مورد مدیریت عوارض جانبی مانند درد، تهوع و سایر عوارض جانبی و علائم بالینی نشات گرفته از بیماری اطلاعات کافی ندارند و معمولا در سیستم سلامت هم به این نیاز پاسخ داده نمی شود و اطلاعات و آموزش کافی دریافت نمی کنند. علاوه بر چگونگی مدیریت عوارض جانبی بیماری و داروهای مصرفی، مراقبین در رابطه با چگونگی برخورد با ابعاد روانی و هیجانی ابتلا به سرطان مانند افسردگی، اضطراب، عدم اطمینان بیماران به روند درمانی و به طور کلی نحوه ی مراقبت از خود و بیمار به دریافت اطلاعات دقیق و حمایت نیاز دارند.