انواع دیابت را بهتر بشناسیم

در این مقاله سعی داریم شما را با انواع مختلف بیماری دیابت آشنا کنیم تا اطلاعات دقیق در رابطه با ماهیت بیماری خود را به دست بیاورید. 

دیابت نوع یک
دیابت نوع یک عمدتا در افراد زیر 40 سال و بیشتر در سنین کودکی و نوجوانی تشخیص داده می شود (اگرچه ممکن است گاهی در افراد میانسال و مسن نیز رخ دهد). این بیماری یک مشکل خود ایمنی است. به این معنی که سیستم ایمنی سلول های تولید کننده ی انسولین در پانکراس را از بین می برد و در نتیجه ی این اتفاق گلوکز در جریان خون انباشته می شود. با گذشت زمان بدن قادر به تولید مقدار کافی انسولین نیست و دیابت نوع یک زمانی تشخیص داده می شود که فرد افزایش پریشانی های بدنی را به صورت تشنگی و گرسنگی، دفع ادرار بیش از حد، کاهش وزن چشمگیر، و خستگی طاقت فرسا تجربه می کند. 
اگرچه داشتن سبک زندگی سالم به کنترل قند خون کمک می کند، اما لازم است بدانیم که دیابت نوع یک را نمی توان با رژیم غذایی یا تغییر سبک زندگی پیشگیری و مدیریت کرد.  افرادی که به این نوع دیابت مبتلا هستند، لازم است تا چندین مرتبه در روز سطح گلوگز خون خود را بررسی کنند و به منظور مدیریت بیماری و حفظ سطح گلوگز خون در محدوده ی نرمال از انسولین تزریقی یا پمپ انسولین استفاده کنند. علاوه بر مدیریت بیماری با انسولین، عوامل بسیاری چون رژیم غذایی، فعالیت بدنی، کیفیت خواب، و سطح استرس بایستی توسط بیمار تنظیم گردد.
از آنجایی که دیابت نوع یک معمولا در ایام کودکی شروع می شود، افراد مبتلا به این بیماری به علت سال ها زندگی با این شرایط، در مدیریت این بیماری تجربه ی کافی را به دست می آورند. 
اینکه افراد انگیزه ی لازم برای مدیریت بیماری داشته باشند از نکات مهمی است که کادر درمان، خانواده ی بیماران و البته خود بیماران بایستی توجه کافی به آن داشته باشند. بسیاری از بیماران از فرسودگی و خستگی ناشی از سال ها مدیریت بیماری شان به علت ماهیت غیرقابل پیش بینی کنترل و حفظ قند خون در محدوده ی نرمال در دیابت نوع یک شکایت دارند. این فرسودگی ممکن است در برخی بیماران به افسردگی منجر شود.
لازم است تا کادر درمان علاوه بر مدیریت دارویی دیابت به نشانه ها و علائم روانشناختی هم توجه کافی داشته باشند تا در صورت لزوم بیماران را جهت دریافت خدمات روانشناختی به مشاوران و روان شناسان سلامت روان ارجاع دهند.

دیابت نوع دو
دیابت نوع دو معمولا در بزرگسالان بالای 40 سال تشخیص داده می شود، اگرچه بروز این بیماری در جوانان رو به افزایش است. اکثر افراد مبتلا به دیابت (95%) به دیابت نوع دو مبتلا هستند. بیماران مبتلا به دیابت نوع دو بیشتر در معرض ابتلا به اختلالات افسردگی و اضطراب هستند.
دیابت نوع دو یک بیماری متابولیک است (با نحوه ی جذب و ذخیره ی مواد غذایی در بدن مرتبط است). در دیابت نوع دو نیز سطح گلوکز خون بالاتر از سطح نرمال است. در این بیماری بدن انسولین کافی تولید نمی کند و انسولین تولید شده را هم به شکل اثربخشی مورد استفاده قرار نمی دهد. معمولا می توان دیابت نوع دو را با فعالیت بدنی منظم، تغذیه سالم و کاهش وزن همراه با درمان دارویی (داروهای خوراکی و در مراحل پیشرفته انسولین) مدیریت کرد. در صورتی که افراد سابقه ی خانوادگی ابتلا به دیابت، سن بالای 40 سال، و زندگی بدون فعالیت فیزیکی منظم داشته باشند احتمال ابتلا به دیابت نوع دو در ایشان افزایش می یابد. افرادی که اضافه وزن دارند و همچنین یکی از عوامل خطر اشاره شده را هم دارا هستند، در معرض ابتلا به دیابت نوع دو می باشند.
در صورتی که فرد به اختلال افسردگی مبتلا باشد احتمال اینکه در معرض خطر ابتلا به دیابت نوع دو باشد را باید جدی گرفت چرا که داشتن رژیم غذایی سالم و فعالیت فیزیکی منظم در افراد افسرده در مقایسه با دیگران کار به نسبت سخت تری خواهد بود. 
کنترل مداوم سطح قند خون، مصرف منظم داروها، یادگیری شیوه های جدید شروع رژیم غذایی سالم و حفظ آن و احتمالا نیاز به شروع تزریق انسولین همه از جمله مواردی هستند که ممکن است باعث برانگیختن اضطراب و پریشانی های روانشناختی در بیماران مبتلا به دیابت نوع دو شود. توجه به نیازها و چالش های روانشناختی این بیماران از اهمیت بالایی برخوردار است.
دیابت بارداری 
برخی زنان در طول دوره ی بارداری به صورت موقت دچار مقاومت انسولینی و عدم تحمل کربوهیدرات می شوند که این وضعیت بعد از بارداری برگشت پذیر است و بیمار پس از زایمان به شرایط نرمال قبل از بارداری برمی گردد. بهتر است بدانیم که بیش از یک زن در هر 5 زن در طی ده سال پس از بارداری به دیابت نوع دو مبتلا می شود. در نوزادانی که مادرشان به دیابت بارداری مبتلا شده اند، احتمال چاقی، عدم تحمل گلوگز یا ابتلا به دیابت بالاتر است. زمانی که مادران باردار تشخیص دیابت بارداری را از پزشک معالج دریافت می کنند و اطلاعات بیشتری پیرامون ریسک هایی که در بالا به آنها اشاره شد کسب می کنند، احتمال اینکه دچار شک و پریشانی های هیجانی شوند بالا می رود. این بیماران با عدم قطعیت هایی روبرو هستند که لازم است در مسیر درمان و مدیریت بیماری شان در صورت نیاز به متخصصان روانشناختی توسط کادر درمان ارجاع داده شوند تا حمایت ها و مداخلات لازم را دریافت کنند.