زمانی که یک نفر تشخیص سرطان دریافت می کند، طبیعی است که نسبت به آینده و زندگی خود نامطمئن شود و عدم قطعیت زیادی را تجربه کند. راه هایی وجود دارد که بیماران بتوانند تجربه ی عدم قطعیت خود را بهتر مدیریت کنند. ممکن است تجربه ی عدم قطعیت یکی از سخت ترین تجربه های بیمار از زمان تشخیص بیماری تا پایان درمان باشد. اینکه ندانید در آینده ی نزدیک ممکن است چه اتفاقی برایتان بیفتد، ممکن است شما را تحریک پذیر، عصبانی و پریشان کند. زمانی که ما احساس می کنیم بر زندگی خود کنترل داریم، بیشتر احساس امنیت می کنیم. این حس امنیت به ما اجازه می دهد تا کارهایی که از انجامشان لذت می بریم را انجام دهیم و برای آینده ی زندگی خود برنامه ریزی کنیم. دریافت تشخیص سرطان این حس امنیت را از بین می برد و ما را نسبت به آنچه ممکن است در آینده برایمان اتفاق بیفتد نامطمئن می کند.
در مسیر درمان خود ممکن است متوجه شوید درمانگر شما به برخی از سوالات شما بطور واضح و کامل پاسخ نمی دهد یا اینکه شما مطمئن نیستید پاسخی که از سمت آنها دریافت می کنید دقیقا به چه معنا می باشد. به عنوان مثال، اغلب برای کادر درمان دشوار است که به صورت دقیق مشخص کنند که یک درمان تا چه حد برای شما مفید و اثربخش خواهد بود.
ممکن است پزشکان از نظر آماری بدانند که چند درصد از بیماران ممکن است از یک درمان بخصوص نفع ببرند اما نتوانند به صورت دقیق پیش بینی کنند که تاثیر این روش درمانی بر شما چگونه خواهد بود.
اگر بتوانید میزان پیشرفت بهبودی خود و اثربخشی درمان را مشاهده کنید، ممکن است بهتر با این عدم قطعیت کنار بیایید.
در گام نخست لازم است بدانید پیشرفت درمان شما با چه ابزار یا آزمایشی تعیین می گردد. به عنوان مثال می توانید اینگونه از پزشک معالج خود سوال کنید که آیا میزان اثربخشی و پیشرفت درمان را می توان با استفاده از اسکن های اشعه ایکس یا آزمایشات خونی بررسی کرد؟
ممکن است حس عدم قطعیت پس از آنکه درمان شما پایان یافته است همچنان در شما وجود داشته باشد. همه ی ما دوست داریم بدانیم که ممکن است در آینده چه اتفاقاتی برایمان رخ دهد و این دانستن و آگاهی به ما در برنامه ریزی برای آینده و هدف گذاری در زندگی کمک می کند. پس از آنکه درمان سرطان را پشت سر می گذارید، ممکن است احساس کنید اطمینان نسبت به آینده و اتفاقات آینده از شما گرفته شده است. ممکن است در مورد اینکه آیا واقعا درمانی که دریافت کرده اید برایتان موثر بوده یا خیر، نگرانی و اضطراب را تجربه کنید. آینده ی خود را در هاله ای از ابهام ببینید و برنامه ریزی برای آینده برای شما دشوار شده باشد. تجربه ی عدم اطمینان برای همه ی ما استرس زا است. ممکن است در موقعیت هایی احساس کنید که سطح اضطراب و نگرانی تان افزایش یافته است، اما دقیقا دلیل بروز و تجربه ی این احساسات را ندانید. در گام اول دانستن آنکه چه محرک هایی باعث بروز این احساسات در شما می شوند، می تواند بسیار کمک کننده باشد. در شرایط شما نگرانی و اضطراب واکنش های طبیعی هستند که راهکارهایی برای مدیریت درست این احساسات وجود دارد. به عنوان مثال سعی کنید خودتان را با دیگران مقایسه نکنید. تجربه ی سرطان برای هر بیماری تجربه ی منحصر به فرد است و هیچ دو نفری این بیماری را مشابه یکدیگر تجربه نخواهند کرد.
حتی زمانی که پزشک معالج شما به شما اطمینان می دهد که درمان بیماری شما موفقیت آمیز بوده است اینکه شما احساس ترس و نگرانی به جهت عود بیماری تان داشته باشید، واکنشی طبیعی است. تجربه ی یک علامت یا نشانه ی جدید ممکن است هیچ ارتباطی با سرطان نداشته باشد. ممکن است شما مانند دیگران درد هایی را در طی روز تجربه کنید یا اینکه ممکن است این دردها از عوارض جانبی درمان بیماری شما باشند. هر علامت یا نشانه ی جدیدی را که در حین درمان و پس از پایان درمان تجربه می کنید، به پزشک معالج خود یا کادر درمان اطلاع دهید. پزشک معالج شما و کادر درمان می توانند اطلاعات جامعی در مورد این علائم و نشانه ها در اختیار شما بگذارند که به شما در مدیریت اضطراب و نگرانی ناشی از این علائم و مدیریت عدم قطعیت پس از درمان سرطان کمک کنند.
راه هایی به منظور مدیریت اضطراب و نگرانی برای بیمارانی که تشخیص سرطان دریافت کرده اند، وجود دارد. اولین قدم می تواند این باشد که شما به این نتیجه و آگاهی برسید که ممکن است همیشه برخی از این احساسات را داشته باشید. ممکن است هضم این مساله برایتان دشوار باشد. در چنین شرایطی لازم است تا از متخصصان و مشاوران روان شناس کمک بگیرید.
تمرکز بر روی اموری که در حال حاضر قادر به مدیریت آنها هستید یکی از بهترین شیوه های مدیریت اضطراب و نگرانی است. اگر بر این راهکار متمرکز شوید نگرانی شما در رابطه با اتفاقات آینده در شما کاهش می یابد. به جای نگرانی در مورد اتفاقاتی که ممکن است هرگز رخ ندهند، بر کارهایی تمرکز کنید که در لحظه ی حال می توانید آنها را انجام دهید:
در مورد اینکه چه احساسی دارید صحبت کنید.
در مراقبت از خود بیشتر مشارکت داشته باشید.
به توصیه های پزشک معالج تان و کادر درمان توجه کافی داشته باشید.
به بهروزی خود و بالا بردن کیفیت زندگی تان اهمیت دهید.
زمانی که مدیریت تجربه ی این احساسات بیش از حد برایتان دشوار شده است به متخصصان روان شناس مراجعه کنید.